SAKRAMENT  NAMASZCZENIA  CHORYCH

KIEDY JEST SPRAWOWANY SAKRAMENT  NAMASZCZENIA  CHORYCH  I  KTO  GO  MOŻE  PRZYJĄĆ ?

Sakrament chorych udzielany jest, kiedy kapłan odwiedza chorych i starszych parafian, jeżeli o to poprosi wierny. O ten sakrament można prosić w sytuacji nadzwyczajnej, pogorszenia swojego stanu zdrowia, czy też przed zabiegiem, który zawsze jest jakimś zagrożeniem życia. Sakrament można powtarzać, jeżeli chory po przyjęciu namaszczenia wyzdrowiał i ponownie zachorował albo w czasie trwania tej samej choroby nastąpiło jej pogorszenie. Osobom w podeszłym wieku, których siły opuszczają, można udzielić namaszczenia chorych wtedy, gdy nie zagraża im niebezpieczna choroba. W naszej parafii zawsze, we wtorek, po Odpuście parafialnym ku czci św. Józefa Robotnika odbywa się dzień chorych, kiedy to chorzy spotykają się na specjalnie sprawowanej dla nich Eucharystii, podczas której udzielany jest sakrament chorych.

 

CZYM  JEST SAKRAMENT NAMASZCZENIA  CHORYCH ?

 

„Umiłowani: Spotkało kogoś z was nieszczęście ? Niech się modli. Jest ktoś radośnie usposobiony ? Niech śpiewa hymny.

Choruje ktoś wśród was ? Niech sprowadzi kapłanów Kościoła, by się modlili nad nim i namaścili go olejem w imię Pana. A modlitwa pełna wiary będzie dla chorego ratunkiem i Pan go podźwignie, a jeśli popełniłby grzechy, będą mu odpuszczone.

Wyznawajcie zatem sobie nawzajem grzechy, módlcie się jeden za drugiego, byście odzyskali zdrowie. Wielką moc posiada wytrwała modlitwa sprawiedliwego.“

Jk 5, 13 – 16

 

Cierpienia i choroby człowieka to jeden z najtrudniejszych problemów zawsze niepokojących ludzkość. Odczuwają to także chrześcijanie, jednak światło wiary pomaga im przeniknąć głębiej tajemnicę cierpienia i samo cierpienie mężniej znosić. Nie tylko bowiem w oparciu o słowa Chrystusa rozumieją znaczenie i wartość choroby dla własnego zbawienia i dla zbawienia świata, lecz także wiedzą, że gdy zachorują, Chrystus, który za swego życia na ziemi często nawiedzał i uzdrawiał chorych, okaże im swoją miłość.

Sama Opatrzność Boża postanowiła, aby człowiek wytrwale walczył z wszelkimi chorobami i troskliwie zabiegał o dobre zdrowie, potrzebne do wypełnienia obowiązków w społeczności ludzkiej i w Kościele. Powinien jednak zawsze być gotów dopełnić to, czego nie dostaje cierpieniom Chrystusa dla zbawienia świata, oczekując uwolnienia całego stworzenia w chwale synów Bożych ( por. Kol 1,24; Rz 8, 19 – 21).

Ponadto chorzy spełniają w Kościele szczególne zadanie. Swoim świadectwem ostrzegają innych, by nie zapomnieli o sprawach istotnych, czyli nadprzyrodzonych, oraz ukazują, że odkupienie ludzkiego śmiertelnego życia ma się dokonać przez tajemnicę śmierci i zmartwychwstania Chrystusa.

Ewangelie świadczą o tym, że Chrystus wielką troską otaczał chorych w ich potrzebach cielesnych i duchowych oraz, że to samo polecił czynić swoim wiernym. Szczególnym wyrazem tej troski jest ustanowiony przez Niego a ogłoszony w liście św. Jakuba sakrament namaszczenia, którego Kościół udziela swoim członków przez namaszczenie i modlitwę kapłanów, polecając chorych cierpiącemu i uwielbionemu Panu, by ich dźwignął i zbawił. Nadto zachęca ich, aby łącząc się dobrowolnie z męką i śmiercią Chrystusa przysparzali dobra ludowi Bożemu.

Człowiek niebezpiecznie chory potrzebuje szczególnej łaski Bożej, aby pod wpływem lęku nie upadł na duchu i podlegając pokusom nie zachwiał się w wierze. Dlatego Chrystus w sakramencie namaszczenia daje swoim wiernym, dotkniętym chorobą, potężną moc i obronę.

Sprawowanie sakramentu polega głównie na tym, że kapłani Kościoła po włożeniu rąk na chorych modląc się z wiarą namaszczają ich olejem uświęconym błogosławieństwem Bożym. Obrzęd ten oznacza łaskę sakramentalną i równocześnie jej udziela.

Sakrament ten udziela choremu łaski Ducha Świętego, która pomaga całemu człowiekowi do zbawienia, a mianowicie umacnia ufność w Bogu, uzbraja przeciw pokusom szatana i trwodze śmierci. Dzięki tej pomocy chory może nie tylko znosić dolegliwości choroby, ale także jej przezwyciężać i odzyskać zdrowie, jeżeli to jest pożyteczne dla zbawienia jego duszy. Jeżeli jest to potrzebne, namszczenie odpuszcza grzechy i staje się dopełnieniem chrześcijańskiej pokuty.

W świętym namszczeniu, które łączy się z modlitwą płynącą z wiary, wyraża wiarę. Przede wszystkim powinien ją wzbudzić ten, kto udziela sakramentu, i ten, kto go przyjmuje. Chorego zbawi jego własna wiara i wiara Kościoła, który wpatruje się w śmierć i zmartwychwstanie Chrystusa, skąd sakrament czerpie swoją skuteczność i równocześnie dostrzega przyszłe królestwo, którego zadatek otrzymujemy w sakramentach.